Beste mensen,

Ik schrijf jullie deze brief van onder een mangoboom, uitkijkend over het Lake Victoria. 1 van mijn lievelingsplekjes op ons land, ons land waar iedere maand meer en meer dromen waar worden. Een mooie muur als omheining, een vakschool waar onze schoenmakers prachtige slippers maken, een cafe aan het water, een kerk die haar hoogste punt reeds bereikt heeft, een grote betonvloer van ons restaurant en keuken die roept om opgebouwd te worden. 

Iedere bezoeker is vol enthousiasme wanneer er een wandeling over ons project gemaakt wordt.  En ja, er moet nog veel water naar de Lake vloeien vooraleer het eerste bord met eten geserveerd zal worden. Maar drie jaar geleden had ik nooit kunnen dromen om zo een mooi project te hebben.

We hebben nu de vakschool, de Home Coming met 130 kinderen, nog steeds werken we in Kampiringisa (kindergevangenis) en helpen we ons tehuis Home of Hope, waar onze gehandicapten kinderen verblijven. Mocht je me nu vragen welk project doe je het liefste, ik zou je niet kunnen antwoorden. Een offerkind bevrijden uit de handen van een heks, het is alsof ik een knop omdraai en ga! Of het zingen en dansen met de kinderen in de gevangenis, dan voel ik me echt thuis in Afrika.

Wanneer we op ons land weer een rij bakstenen bijgebouwd hebben,dan zie ik voor me hoe mijn kids het eten zullen bereiden voor onze bezoekers maar ook zieke Patrick een bordje eten geven. Dit brengt zoveel liefde naar boven. Liefde...daar blijf ik op teren en verder doen. Onvoorwaardelijke liefde, voor ieder kind, voor mijn staf en familie. Maar ook voor u, onze vrienden, sponsers, donateurs, bezoekers. Zonder u was Victoria niet meer bij bewustzijn gekomen. Zonder u gingen onze kinderen niet naar school, zonder u konden we ons restaurant niet bouwen. Zonder u zou Foodstep niet Foodstep zijn!!

Heel erg bedankt voor alles!!

Dikke kus

Van mij, Werner en alle kinderen van Foodstep xxx

Nathalie Seliffet